Vandaag was ik patiënt. In mijn familie blijken onze levers cholesterol soms te zien als een product waar je het liefst zo veel mogelijk van in je bloed hebt met als gevolg dat ik elke avond braaf een mooi roze pilletje slik. Voor het eerst werd ik vandaag welkom geheten op het hart- en vaat spreekuur waar mijn bloeddruk en buikomvang werden gemeten en een inschatting werd gemaakt van de gezonde dan wel ongezonde aspecten van mijn leefstijl. Na deze estafette van confrontaties konden we gelukkig concluderen dat "het allemaal wel goed zat". Toen restte slechts nog de grote vraag: "Slik je je medicatie elke dag?". De afgelopen maanden ben ik obsessief bezig geweest om zowel naast mijn tandenborstel als op mijn nachtkastje, als op de nachtkastjes van mijn huisgenoten, als in elke tas die ik mogelijkerwijs mee zou kunnen nemen voor een weekendje weg een strip van die roze pilletjes te stoppen. Zonder te liegen mocht ik vandaag dus een volmondig "Ja" produceren. Wel moet ik toegeven dat de aanloopfase tot de wijd verspreide beschikbaarheid van roze pilletjes in mijn huis enige tijd heeft gekost. Er zijn momenten geweest waarop ik "Ja maar het ligt 1 meter verderop en dan moet ik mijn bed weer uit" van mezelf heb geaccepteerd als argument. De volgende dag voelde ik me dan wel de opperhypocriet als ik vervolgens een patiënt probeerde te overtuigen van het belang van therapietrouw. Omdat ik uit eigen ervaring weet dat therapietrouw in de praktijk toch net wat lastiger kan zijn dan in theorie speel ik voor vandaag jullie herinnering en geweten. Wie weet voorkom ik nog wel een ongewenste zwangerschap in het proces.

Emma