Tijdens mijn geneeskunde opleiding droom ik wel eens over dat moment in de verre toekomst waarop ik daadwerkelijk mijn eerste salaris zal ontvangen. Dit heugelijke moment lijkt inmiddels eerder een illusie dan een fenomeen gegrepen uit het dagelijks leven. Mijn leeftijdsgenoten, die een ander carrière pad hebben gekozen, zijn ondertussen met hun "significant other" op zoek naar een gezellig vakantiehuis waar ze dan zo lekker handig met de auto van de zaak naar toe kunnen rijden. Glimlachend vertel ik ze hoe blij ik voor ze ben. Onderwijl actief pogend het beeld van mezelf -coupon knippend terwijl ik het allerlaatste beetje pindakaas uit de pot op een halve cracker manoeuvreer- hardhandig van mijn netvlies te krabben. Gelukkig zijn er dan nog mijn mede-coassistenten. Een leger van steun en toeverlaat met onuitputtelijk begrip voor mijn schrale situatie en comateuze toestand op vrijdagavond. Mijn hoop is niet gevestigd op een auto van de zaak en dat vakantiehuis zal nog even moeten wachten. Eén voordeel hebben we wel. Als we straks op ons 72e dan toch eindelijk ons eerste maandsalaris mogen ontvangen, dan zijn we in ieder geval alvast in het ziekenhuis. Wel zo veilig.
Emma
