Ik schuif voor de lunch aan bij wat collega’s van de anesthesie. Eén van hen is aan het woord en begeleid zijn verhaal met veel handgebaren. Deze ochtend draaide hij de pre-operatieve poli en veel van deze consulten gaan sinds corona telefonisch. Op zich prima natuurlijk, efficiënt en voor de meeste patiënten was een fysiek consult bij de anesthesie toch al niet echt geïndiceerd. Tussen zijn patiënten zat vanmorgen een man waarmee het gesprek in zijn woorden “enigszins moeizaam verliep”. Vragen moesten constant herhaald worden en de efficiëntie en het tempo van de ochtendpoli werden in één klap onderuit gehaald. Terwijl collega’s vrolijk doorbellen en patiënten van hun lijstje strepen probeert deze dokter zijn geduld te bewaren. Zijn collega’s liggen inmiddels lachend onder hun bureaus terwijl de dokter in kwestie staccato de hoorn in schreeuwt “GEBRUIKT – U – MEDI-CATIE!?”. Na een relatief vermoeiende twintig minuten in innig contact met zijn telefoon legt hij de hoorn neer. Hij leunt zuchtend achterover en kan een lach niet onderdrukken. De supervisor van de poli is inmiddels aangesloten aan de lunchtafel en vangt nog net het laatste deel van het verhaal op. Op basis van deze anekdote wordt er vervolgens unaniem besloten dat patiënten die op de lijst staan voor een cochlea implantaat.. in de toekomst toch maar een fysieke afspraak moeten krijgen voorafgaand aan hun operatie.
Emma
