Met het hele OK-team compleet wachten we op onze patiënt. Zijn precieze locatie was wat onduidelijk, maar we hebben bericht gekregen dat men hem “probeert te lokaliseren op de holding”. Normaal gesproken hebben patiënten die bijna voor OK gaan de neiging om in hun bed te blijven liggen en instructies van verpleging af te wachten. Zo’n ingreep is al spannend genoeg en men vindt het daardoor gemiddeld genomen  onnodig zelf meer spanning te creëren door bijvoorbeeld een onaangekondigde wandeling te gaan maken in hun OK-jasje. Gelukkig is niet iedereen gemiddeld, wat ons werk minder saai en soms ook lastiger maakt. In dit geval was de stiekeme excentriekeling er tussenuit geknepen om op verkenningstocht te gaan in het OK complex. Mogelijk gunstig voor zijn tromboserisico, minder gunstig voor het daadwerkelijk plaatsvinden van de operatie. Er gaat een golf van verwondering door de OK. Men wordt hier goed in de gaten gehouden, dus dat onze patiënt een geslaagde ontsnappingspoging uit heeft weten te voeren is op zijn minst bewonderenswaardig. We besluiten tot het drinken van een koffie en geven hem nog een kwartiertje om terug te keren naar de holding. Dit laatste doet hij spontaan en even staan we optimistisch in de startblokken. Na een kort gesprek met de verpleging wordt echter duidelijk dat onze patiënt het heft in eigen handen heeft genomen en zijn eigen pre-medicatie heeft geregeld. Knetter stoned kruipt de man tevreden terug in zijn bed op de holding. Aanwezigheid? Check. Sedatie? Check! Operatie? … laten we die maar even uitstellen.

Emma