Een drukke dienst bracht een straatje appendicitis voort aan het begin van mijn nachtdienst. Er wordt wat gekletst, ondanks de nachtelijke OK uurtjes is iedereen vrolijk. Het jongetje op de operatietafel was minder vrolijk voordat hij in slaap viel, maar daar had hij alle reden toe en het plan was om hem te verlossen van het kwaad. Moeder was voorafgaand aan de operatie vooral druk bezig met het vinden van een excuus om de plek naast het bed te verlaten. Een eindeloze stroom aan activiteiten die precies op dat moment ontplooid moesten worden werd genoemd. De enige echte activiteit waar het haar om ging, roken, noemde ze niet. Waaruit ik afleidde dat ze over enig geweten beschikte. Toen zelfs een "mama blijf maar bij mij" van haar zoontje niet hielp heb ik haar met een strenge blik en directieve instructies "gemotiveerd" de kamer niet te verlaten. Mijn patiënt keek me dankbaar aan. Nu slaapt hij en gaan we op zoek naar de boosdoener rechts onderin zijn buik. Na wat gepriegel hebben we de appendix los en zit hij in het zakje. Op het moment dat we de appendix stomp in beeld hebben zie ik plotseling een aantal witte sliertjes krioelen die snel over de buikwand uit beeld verdwijnen. Met een open mond achter mijn mondkapje wijs ik naar het scherm. "Wormen!!" Het zijn inderdaad kleine wormpjes. Niet het type ernstige casuïstiek die je zo af en toe in een case report tegenkomt. Van kluwen wormen die een darm volledig verstoppen en waar jij vervolgens een week over droomt. Maar toch wel echt; wormen. Ik vond mijn patiënt al een lief en dapper mannetje. Dat hij ook nog actief aansluit bij mijn opleiding tot tropenarts is wel heel meedenkend van hem. Met minder appendix en meer ivermectine dan toen hij kwam mag hij de volgende dag weer naar huis. Gelukkig met een moeder die na haar sigaretje tijdens de OK toch wel weer in staat was tot een troostende knuffel bij het wakker worden.

Emma