Pijnlijk en ziek zit ze op de onderzoeksbank. Een patiënt al bekend in de academie, maar nu bij ons op de spoedeisende hulp. We prikken, praten, onderzoeken en scannen. Ze arriveerde in de avonddienst dus zoals gebruikelijk staat “de jongste” arts-assistent van dienst op de SEH “De oudste” staat meestal te opereren of wordt platgebeld over de befaamde afdelingsperikelen koorts, bloed, hypotensie of een willekeurige combinatie van die drie. “De jongste” is in dit geval ook echt de jongste, namelijk net twee weken arts. Voor mij is dat nog niet zo lang geleden, dus ik herinner me nog goed dat je in je eerste weken als arts permanent tachycard bent. Overtuigd dat 80% van je patiënten op het randje van de dood balanceert en ze er elk moment dat jij je ogen afwendt tussenuit kunnen knijpen. De gemaakte scan wordt overlegd met een tertiair centrum en de arts in de academie roept behulpzaam “Stuur maar door!” door de telefoon. Vol enthousiasme maakt onze assistent de patiënt klaar voor vertrek en schuift het hele zaakje inclusief cd-rom de ambulance in. Zo. Na een paar vredige uren staat de patiënt echter opnieuw voor de ingang van de SEH. De beelden… Stuur de béélden maar door was het idee geweest. Een kleine miscommunicatie die een glimlach op ieders gezicht bracht tijdens de ochtendoverdracht: “Per abuis ook de patiënt overgeplaatst”. Het klassieke moment waarop je als assistent bij voorkeur door de grond wil zakken. Maar ach, we lachen uiteindelijk met name vanuit herkenning. Want dit soort anekdotes hebben we echt állemaal.
Emma
