Dag 6 in quarantaine. Omicron slaat om zich heen als een boos kind in de supermarkt. "Ik ben positief". Gelukkig na twee vaccinaties en een booster, dus doodziek kan ik mezelf niet noemen. Maar toch, positief, dus thuis. Snotterend hang ik schilderijtjes op die al maanden lagen te verstoffen. En zuig ik vervolgens het stof op van de stoffige schilderijtjes. Een blik op de oven klok: 08:30. Het lijkt erop dat ik dieper in de buidel moet tasten om mezelf te kunnen voorzien van dag vullend vermaak. Een Disney film en een liter thee later sta ik voor het raam. Is het al lunchtijd? Het appartementencomplex tegenover mij doet deze week dienst als live kijkdoos. De vierkante ramen waarachter hele ecosystemen schuilgaan komen in de schemer tot leven. Zo weet ik nu dat de buurman van 3A steevast om half negen 's avonds zijn joggingbroek vaarwel zegt en in zijn onderbroek - model witte herenslip - door het huis paradeert. Dat het balkon van 5B bierkratten verzamelt en dat de tv op 7C altijd, maar dan ook echt altijd, aanstaat. Misschien ben ik wel net zo'n kijkcijfer kanon als mijn overburen voor mij zijn. Dan zien ze die ene buurvrouw weer voor het raam staan met in haar hand geklemd een groot glas thee dat nooit leeg raakt. Ze zien de koelkast deur die zo vaak opengetrokken en weer dichtgegooid wordt dat hij naar alle verwachting binnenkort van ellende uit zijn scharnieren valt. Ze zien me nonchalant de takken van mijn tropische planten heen en weer schudden omdat ik ergens gehoord heb dat ze daar sterker van zouden worden, maar te lui was om het te fact checken dus het nu maar gewoon eens doe uit pure verveling. De buitenwereld lijkt inmiddels een hallucinatie. Zou er een soort halfway house zijn voor mensen die uit quarantaine komen? Om je nog even te laten zweven in de surrealiteit? Morgen mag ik uit quarantaine, ik kijk op mijn werkrooster en realiseer me dat het antwoord "ja" is. De surrealiteit genaamd nachtdienst. 

Emma