Ik mocht wat nieuws doen. Komend van de verloskunde en gynaecologie is het analyseren van lichaamsopeningen mij niet vreemd. Ditmaal op een regenachtige donderdagochtend betrof het de ons allen wel bekende anus. Tot dit moment was ik altijd veilig geweest op de SEH waar ik weg kwam met verwijzingen naar de proctopoli waar ik zelf nooit kwam. Maar nu sta ik er wel, in de vuurlinie, geen plek meer om me te verstoppen. Een assistent werkt mij in, zij heeft blijkbaar al zoveel ervaring met poep dat ze nu mag superviseren. Ze oogt opgewekt. Ik mag op de kruk. De poli verpleegkundige is een heldin en weet bij elke patiënt precies wat ze moet zeggen om hen op hun gemak te stellen. Als je iemand wijdbeens in een ongemakkelijke positie op een bewegende stoel kan installeren om vervolgens een metalen koker in het anale kanaal te schuiven en tegelijkertijd de binnenkomst in deze kamer kan laten aanvoelen als een warm bad dan heb je toch echt talent. Een aantal rubberbandligaties, het verwijderen van skintags en soms gewoonweg te veel poep en een nieuwe afspraak met klysma. De ochtend vliegt voorbij met deze kleine handelingen die we amper als chirurgisch ingrijpen mogen bestempelen. Die gevreesde proctopoli wat tot nog toe met name een goudmijn voor slechte woordgrappen tijdens de lunch leek te zijn, blijkt eigenlijk best wel leuk.
Emma
