Rustig ligt ze in bed. De tube steekt nog uit haar mond en de anesthesiemedewerker begint haar praatje om de patiënte vredig terug te roepen naar het land der levenden. Ruim 80 levensjaren achter de rug, zo'n 1 meter 50 en nu een long operatie verder. Voordat we haar in slaap brachten was ze wat zenuwachtig, bescheiden en aandoenlijk. Met haar ontwaken doen de restjes narcose ook haar andere kant ontwaken en luid brabbelen trekt ze het buisje uit haar keel. Het liefst stapt ze direct uit bed, maar de anesthesie medewerker weet haar op tijd tegen te houden. Van een veilige afstand kijk ik, een lachje onderdrukkend, toe hoe het slapende hoopje mens verandert in een 1 meter 50 schreeuwend ongeleid projectiel. Herhaaldelijk poogt ze van het bed te klimmen en de kabels waar ze aan vast zit van haar af te slaan. Sussende woorden lijken haar slechts te activeren. De anesthesioloog wandelt de operatiekamer binnen, toevallig een man met een diepe lage stem. Mijn ervaring met puppies en het opzetten van lage stemmen schept hoge verwachtingen voor de effectiviteit van aankomende interventie. "Dag mevrouw" klinkt het laag en duidelijk. "U bent net geopereerd, blijf maar even liggen". Niet onder de indruk van de diepe klanken buldert onze dame half overeind komend "HOUD ALLEMAAL NOU G*DVERDOMME EENS JULLIE BEKKEN DICHT". Het complete OK team onderdrukt met opgetrokken wenkbrauwen een lach. Met die longinhoud zit het ook na de operatie blijkbaar nog wel goed, dat belooft een spoedig lichamelijk herstel.
Emma
