Ik hoor in zijn zachte stem hoe hij zijn irritatie probeert te onderdrukken. We banen ons een weg door het abdomen. De maag heeft een vrij ongepast uitstapje gemaakt naar de thorax wat maakt dat Thea letterlijk geen hap meer door haar keel krijgt. Gelukkig voor Thea is de redding nabij in de vorm van een ervaren chirurg, de operatieassistent en mijzelf. Dit hele feest gebeurt uiteraard laparoscopisch, open chirurgie is vandaag de dag ten slotte barbaars en middeleeuws. Een elegante techniek, absoluut. Mijn niveau van assisteren, iets minder elegant. '"Dáár kijken Emma!" "Hier ben ik bezig". Krampachtig manoeuvreer ik gekronkeld de camera in een poging de chirurg het zicht te verschaffen dat hij nodig heeft. Ik word in één klap teruggegooid naar mijn coschappen en voel me een eersteklas idioot. Zijn zinnen volgen een bijna muzikaal patroon van dynamiek. Een constant duel tussen het verlies van geduld voor een onervaren assistent en de wil om een begripvolle opleider te zijn. Zwetend en gekronkeld doe ik nog steeds mijn best en ondanks mijn matige prestaties vordert de operatie. Ik ben inmiddels beland in een productie van excuses afgewisseld met het zelfverzekerd benoemen van mijn gebrek aan ervaring, wat gefrustreerd gemompel en een weinig acceptabel aantal opmerkingen over het weer. Terwijl ik sta te draaien aan tafel omdat ik blijkbaar 50 ben en vorige week zonder enige uitlokkende factor door mijn rug ben gegaan realiseer ik me dat dit de eerste procedure van vier dezelfde procedures is vandaag. Bij die gedachte raak ik van binnen enigszins negatief geëmotioneerd. De maag wordt om de slokdarm geslagen en het hechten kondigt het naderende einde van de operatie aan. "Mooi hè!?" Hoor ik de chirurg naast mij onvermoeibaar gepassioneerd zeggen. "Ja, heel mooi" is het enige wat ik uit kan brengen als mijn vingers de camera eindelijk mogen loslaten. "De volgende patiënt mag besteld worden!"

Emma