“Henk!?” “Heeeeeenk!?” “Word wakker Henk, wat doet dit hier!?”. Henk opent langzaam zijn ogen en kijkt zijn vrouw nog ietwat scheel van de narcose aan terwijl hij zijn droge mond poogt weg te smakken. Dig 3 links is niet meer en Henk’s schorre stem vraagt om een shaggie. “HENK! Focus!”, zijn vrouw houdt een zwart kanten onderbroek tussen duim en wijsvinger. “Wat doet dit hier in jouw bed?” “In het ziekenhuis Henk!?”. Henk produceert een door morfine bedwelmd lachje gevolgd door proestend gerochel. Mevrouw Henk geeft het op, ze smijt de onderbroek in het rood aangelopen gezicht van haar man, pakt haar boodschappentas van de grond en loopt stampvoetend de afdeling af. Van een afstandje had ik naar dit schouwspel staan kijken. Ik kijk de boze geluiden producerende mevrouw Henk na en denk terug aan een OK eerder die dag waar ik toevallig bij was. “Zijn er nog bijzonderheden voor de uitleiding?” klonk het. Waarop de anesthesioloog droog toelichtte: “Het blijkt zo te zijn dat de zwart kanten onderbroek van onze patiënte in het bed van de man hiernaast is beland”. “Waarschijnlijk is per ongeluk het verkeerde bed naar binnen gereden post-op, hij is al naar de afdeling dus dat moet daar maar even opgelost worden dan”. Klinkt alsof het tijd is dat ik een huwelijk ga redden. Ik zet me af tegen de muur waar ik verdekt opgesteld tegenaan leunde en versnel mijn pas “Mevrouw! Heeft u een momentje? Ik wil u graag wat uitleggen over de operatie...”
Emma
