Soms is het nog wennen. In de psychiatrie houden we van praten en dat doen we dan ook zodra we de kans krijgen. Bijvoorbeeld tijdens een overdracht of een koffiepauze, ik kan die twee nog altijd niet uit elkaar halen. Zowel op de verloskamers, de SEH als de chirurgie hield men meer van rennen. Hoe minder woorden je gebruikte voor je overdracht hoe meer je werd toegejuicht. Een overdracht werd regelmatig vroegtijdig verlaten om alvast naar de OK of naar "het CTG op kamer 4" te gaan. Het is mooi dat er in dit vakgebied aandacht is voor iemands beroep, sociale omgeving en nog veel meer. Het is iets minder mooi als dat maakt dat de overdracht ruim een uur duurt. De renner in mij zit ongeduldig op haar stoel heen en weer te wiebelen als ik zie dat het bijna kwart over 9 is en we voor mijn gevoel onze werkdag eigenlijk nog niet echt zijn begonnen. De laatste 5 minuten van de overdracht zweef ik vaak boven mijn stoel in startpositie om de deur uit te vliegen en aan de slag te gaan. Niet katatoon dus, gewoon ongeduldig. Grappig genoeg zijn er behoorlijk wat collega ANIOS die ditzelfde fenomeen laten zien. Aan de overkant van de tafel zie ik nog iemand boven zijn stoel zweven. Onze ogen ontmoeten elkaar en zonder woorden uiten we het gezamenlijke ongeduld wat we voelen. Als de laatste woorden uitdoven en de groep rustig blijft zitten, mogelijk wat gedesorienteerd na dit uur durende overdrachtsfeest, geven wij elkaar een vastberaden knikje. We kunnen toch? We kunnen! We rennen de deur uit en slaken lachend een zucht. Gelukkig is er in de acute psychiatrie ook meer dan voldoende ruimte om te rennen, dus die momentjes rust tijdens de overdracht, die omarm ik tegenwoordig maar gewoon onder het genot van 1 a 2 kopjes koffie.

Emma