Is 9 van de 10 keer het antwoord als we vragen of de cliënt iemand meeneemt naar de afspraak. Daaropvolgend een uiteenzetting van de vriendin die zelf relatieproblemen heeft, de broer die net een baby heeft gekregen en de buurvrouw die binnenkort aan haar heup geopereerd wordt. Iedereen om de client heen heeft het al zo druk, om dan ook nog met zijn of haar eigen problemen aan te komen is simpelweg ongepast. Wat er eigenlijk wordt gezegd is: er heerst nog steeds een stigma op psychiatrisch ziek zijn. “Ik wil hier niemand mee belasten” kan vaak vervangen worden door “Ik schaam me”, “Ik ben bang dat ik mensen kwijt ga raken als ik ze dit vertel”, “Ik vind het moeilijk om hierover te praten en nog moeilijker om het te bespreken met de mensen die dicht bij mij staan”. Het is niet dat ik het niet begrijp. Ik doe het ook. Toen ik vorige jaar zoekende was in werk en opleiding ging ik harder werken. Gewoon harder rennen, dan komt het wel goed. Het duurde even voordat ik door had dat ik misschien wel iets anders wilde. Je verder terugtrekken op een moment dat het niet goed met je gaat is als je het lang genoeg volhoudt funest en hoe langer je mensen buiten de deur houdt, hoe hoger de drempel voor jezelf wordt om ze alsnog te betrekken. Iedereen kan er wel eens op betrapt worden. Voor we het weten hebben we een wereld gecreëerd waarin we precies denken te weten wat iedereen om ons heen denkt en aankan zonder ook maar één woord met hen gewisseld te hebben over wat er speelt. Aan ons als zorgverleners, maar ook aan ons als familie, vriendenkring of in welke rol je je ook bevindt om dat mechanisme te blijven doorbreken. Ziek zijn komt in allerlei vormen en beter worden gaat het beste samen. F*ck dat stigma, je zult zien dat zij er graag voor je willen zijn. En jij? Geloof me, jij bent niet gek.

Emma