Zes jaar oud, stijl donkerbruin haar en een hartveroverend pruillipje. In zijn ogen een spoortje vocht van een traan die voor aankomst gelaten is, maar sindsdien zich vastberaden vermand. Ik neem plaats op de kruk naast zijn bed en hij vertelt. Een ochtend vissen met zijn broer, wat gepruts met een vishaakje en een hulpstuk en plotseling had de scherpe punt zich diep in zijn vinger genesteld. De stalen draad en het blauwe handvat steken uit en worden ondersteund door zijn linkerhand. Tussen zijn woorden door kijkt hij eens rustig om zich heen en ook als ik hem onderzoek geeft hij geen kick. Hij weet zelfs af en toe nog een lach tevoorschijn te toveren als reactie op mijn matige kwaliteit grappen. Met zijn zorgzame papa vertrekt onze jonge doorbijter richting de radiologie. Ik open het gordijn naar mijn volgende patiënt. Een jonge man van 33 met een gouden ketting om zijn nek, een grote tatoeage op zijn linker bovenarm en buikpijn sinds gistermiddag. Naast hem een geheel van blond haar en tijgerprint, met enige snijdende hulp getransformeerd van corpulent naar voluptueus, behangen met een hoeveelheid glinsterende objecten waar de gemiddelde ekster bang van zou worden. De beste man ligt kermend met opgetrokken benen in bed terwijl zijn wederhelft sussende geluiden poogt te produceren met haar permanent getuite lippen. Wanneer ik hem vertel dat zijn blinde darm verwijderd moet worden schreeuwt hij alsof ik hem zojuist heb verteld dat ik zijn beide nieren heb verkocht op marktplaats. Kermend en sussend verdwijnt het stel richting de operatiekamer. Om de hoek komt daar mijn jonge held terug van zijn foto. Het bot is intact, dus na een gemene verdoving verwijder ik de haak uit zijn vinger en kijkt hij me opgelucht aan. Zijn lippen ontspannen en hij vertrekt met stevige passen richting de uitgang. Verschil moet er zijn. 

Emma