Vitale parameters worden niet gemeten, de klem blijft op de thoraxdrain zitten en het ontbreekt volledig aan eigen initiatief tijdens de opvang van deze plastic patiënt. Onze pop zal drastisch inkachelen als wij als arts in dit rollenspel niet exact aangeven wat we willen, wanneer we dat willen en van wie we dat willen. Terecht wel, maar stiekem ook belachelijk irritant. De rol van “obstructive nurse” wordt vol enthousiasme gespeeld en we worden scenario na scenario getraind om te blijven communiceren, geen aannames te doen en te checken of taken die gedelegeerd zijn ook verricht zijn. Deze dagen ATLS-training maken wel dat we als jonge dokters weer herinnerd worden aan de gouden verpleegkundigen in de kliniek die ons herhaaldelijk redden van de ondergang. De patiënt is net op de SEH gearriveerd, maar een infuus en bloedafname zijn al geregeld. De seconde dat je je afvraagt hoe de patiënt satureert staan de vitale parameters al in het systeem en aan de zaken die ook maar even vergeten worden weet de verpleegkundige je op subtiele wijze te herinneren. Na een paar cursusdagen voelt werken in de echte kliniek ineens als een luxe. Maar nu dan wel inclusief de ATLS-reflexen waardoor ik ’s nachts nog steeds soms wakker word met de zin “Look, listen, feel!” en ik bij thuiskomst van mijn werk in plaats van gewoon hoi te zeggen tegen mijn partner, hem reflexmatig ABCDE nakijk en ongeremd inpak met warme dekens. Zullen we dat dan maar gewoon accepteren als veel voorkomende, niet ernstige bijwerkingen?
Emma
