De SEH-arts schiet me aan op de gang. "Er komt zo een HET binnen zegt ze in het voorbijgaan, trauma kamer 1". "Oké, ik kom eraan!" zeg ik een stuk zelfverzekerder dan dat ik me voel. Het wordt mijn eerste trauma-opvang in een Nederlands ziekenhuis, de chirurgie heeft daarbij in principe de leiding en ik heb mijn ATLS cursus pas volgende maand. De scenario's uit Su schieten door mijn hoofd waarbij er aan de lopende band verkeersslachtoffers werden binnengebracht. En aan mijn laatste nachtdienst daar die we begonnen met een schamele 18 patiënten in de wachtkamer en eindigden met drie slachtoffers van een roofoverval die met respectievelijk een been-, schouder- en borstschotwond binnen werden gebracht. Als ik dat heb overleefd, moet deze trauma opvang samen met de SEH arts ook lukken. Plotseling realiseer ik mij dat dit ziekenhuis in ieder geval geen level 1 traumacentrum is en gekalmeerd loop ik met grote stappen richting trauma kamer 1. Ik geef de SEH-arts naast me een seintje dat ik mijn ATLS nog niet heb dus mocht ik de ABCDE systematiek uitstoten op een wijze die meer doet denken aan een TIA dan een gestructureerde benadering dan snapt ze in ieder geval waarom. De patiënt wordt binnengereden, een man van in de 40, wakker en stabiel. De ambulance broeders steken hun verhaal af en ik luister knikkend en bevestigend. Net voordat ik het stokje over wil nemen en op de man af stap, voegt de ambulance broeder nog even snel toe "Ohja, en hij is anesthesioloog-intensivist".
"Uiteraard..." "Iemand, geef die man een roesje!"
Emma
