Op het moment dat de patiënt zijn hand om de deurklink sluit wil hij toch nog één vraag stellen. Op het moment dat de patiënt zich weer wil aankleden wil de arts toch nog één ding nakijken. Mijn dienst duurt van vijf tot elf uur en de hele avond staar ik naar de telefoon hopend op actie. Naast wat routinematig lichamelijk onderzoek afgewisseld met het tot mij pogen te nemen van de gehele Up To Date database is het stil. Om tien uur roept de telefoon naast mij om aandacht van de arts assistent naast mij. Ik hoor haar gesprekstechnieken toepassen waaruit feilloos valt af te leiden dat zij deze bezorgde moeder op afstand gerust probeert te stellen. Ook hoor ik de schelle stem uit de hoorn komen die niet vatbaar lijkt te zijn voor de sussende woorden of enige andere vorm van redelijke gespreksvoering. Na het voorstel van de arts dat moeder zich met haar nageslacht op de eerste hulp presenteert hoor ik: "ik kan er over drie kwartier zijn". Zo staan we vijf minuten voor het eind van een dienst die moeilijk te onderscheiden was van een vegetatieve toestand ineens een uur vast op de eerste hulp met een prima kind en een uitdaging van een moeder. Als mijn hele leven toch bestond uit een aaneenschakeling van allerlaatste momenten, dan verveelde ik me denk ik nooit.
Emma
