Lamgeslagen kijk ik terug op de ruim 80-urige werkweek. 60 uur daarvan besteed ik aan mij coschappen, inclusief reistijd dat wel. Waarbij ik in de trein dan wel een hoofdstukje van het een of het ander door probeer te spitten om het gevoel van inefficiënt tijdsverbruik te verdrukken uit mijn bestaan. De overige 20 uur vul ik met extra-curriculaire activiteiten en bijbaantjes. Ik vraag me af waarom het zondag en zonnig is en ik in iets wat het meest wegheeft van een absence boven de citroenzuurcyclus hang. Ik vraag me af waarom ik niet als een normaal mens op het terras zit en mijn gezicht richting de schaarse zonnestralen richt om overgoten te worden met kalmerende warmte. Ik vraag me af waarom ik mijzelf de tijd niet gun die ik alle anderen adviseer. Ik diagnosticeer mijzelf met een risicovolle persoonlijkheid in dit vakgebied, dat niet bepaald bekend staat om zijn lage werkdruk en overvloed aan regelmogelijkheden, en sla als therapie mijn boek en de deur achter mij dicht. De zon heeft vandaag voorrang, op coassistentsadvies.
Emma
