"En hoe ziet het er dan precies uit?", vraagt ze aandachtig aan de moeder die tegenover haar zit. Na wat twijfelend gehum van moeders kant besluit ze een handje te helpen. Zijn het harde keutels? Of meer een koeienvlaai? Een beetje een saus structuur misschien? "Ja!" jubelt moeder, overduidelijk intens gelukkig dat ze het juiste woord heeft gevonden om de consistentie van de darmproductie van haar zoontje te beschrijven. "Een dikke saus", bevestigt ze alsof er nog niet genoeg gedaanten van poep voorbij waren gekomen in de afgelopen minuut. Ik word me bewust van mijn vertrokken gezicht en verander het in een vriendelijke, bemoedigende glimlach. De kinderarts en moeder gaan vrolijk verder met het consult net alsof ze niet zojuist een enthousiaste coassistent voor het leven hebben getraumatiseerd. Ik kijk uit het raam en stel vast dat ik nooit meer saté zal eten.
Emma
