De afgelopen maand was ik vrij van curriculum. Dat betekende dat ik puur en alleen onderhevig was aan mijn eigen planning. De ervaring leert dat deze vrijheid er over het algemeen toe leidt dat ik 50 uur in één dag probeer te proppen en in overdrive met een cafeïne infuus de uithoeken van het land en van geaccepteerd sociaal gedrag opzoek. Ik denk dat het dan ook voor iedereen beter is dat ik vanaf deze week weer gebonden zit aan een vast curriculum in de vorm van een coschap kindergeneeskunde. Voor dit doeleinde mag ik de Amsterdamse bubbel verlaten en kennis maken met de periferie. Het mooie aan het onbekende is dat je nog ongelimiteerd kan fantaseren over hoe geweldig het wel niet zal zijn. Mogelijk heb ik aan het eind van deze week een iets realistischer beeld, maar voor nu omhels ik de mogelijkheid van een ziekenhuis waar iedereen tijd heeft, er een patiënten opkomst en therapietrouw van 100% is en de lunch elke dag opnieuw uit een gratis culinair hoogstandje bestaat. Zet je burn-out maar bij het grof vuil, de periferie klinkt prachtig!
Emma
