"Ohja en als arts ga je ook naar de zittingen." Ze zei het nonchalant, maar mij had ze. Harvey Specter move over. Taalkundig scherp geconstrueerde pleidooien, strak in het pak. De jury op links, de strenge doch rechtvaardige rechter voor mij, de advocaat van mijn cliënt op rechts. Voor het eerst betreed ik de rechtbank. Iets meer marmer dan ik gewend ben van het ziekenhuis. De metaaldetectoren brengen me tot een halt en ik moet uitleggen waarom ik een verbandschaar naar binnen probeer te vervoeren. Blacklisted vanaf zitting 1. Mijn uitleg komt voldoende geloofwaardig over dus mijn schaar krijgt een veilig tijdelijk onderkomen. De aanvang van onze zitting wordt omgeroepen en samen met mijn collega schrijd ik de rechtszaal in, mijn gezicht plechtig in de plooi. Ik heb tijd om de omgeving in mij op te nemen. Mijn cliënt is er niet en komt ook niet. De rechter is een vriendelijke oudere vrouw met een bril en kort kapsel, categorie niet pittig. Ze straalt rust en warmte uit en ik mag haar meteen. Ze luistert naar ons verhaal en deelt overduidelijk ons hart voor deze zorg. De advocaat brengt op respectvolle en eerlijke wijze de wensen van zijn cliënt naar voren en zelfs hem verdenk ik van het hebben van een hart. Geen dramatiek of theatrale verkondiging. Het wordt vrij snel duidelijk dat deze zittingen geen middel zijn voor mij om Harvey van zijn troon te stoten. Ze voelen niet als een gevecht. Niet als een nutteloze discussie die gaat over macht, status of je gelijk krijgen. Ze gaan tot mijn geruststelling écht over de cliënt met een uitspraak in het belang van de cliënt. Geen nieuwe blockbuster, maar wel precies zoals het zou moeten zijn.

Emma