In je privé leven ben je gewend dat als je wat zegt tegen de mensen om je heen je een globaal idee hebt van wat ze terug gaan zeggen, of in ieder geval wat voor type reactie je gaat krijgen. De empathische blik na je licht theatrale verkondiging dat je morgen om half 6 op moet staan of de schaterlach met begeleidend schouderklopje als reactie op de hilarische grap die je maakte. Nu zwart op wit klinkt het belachelijk saai, maar in de praktijk blijkt je vaste vriendenkring voor een groot deel gebaseerd op gelijkgestemdheid. Alhoewel mijn cliënten en ik in grote lijnen dezelfde dingen belangrijk vinden, zijn zij het net wat minder vaak met mij eens. Ze zijn geen meelopers of doorsnee denkers en de bubbels waarin we leven zien er anders uit. Net op het moment dat ik denk grote wijsheden tentoon te hebben gespreid, reageren zij op een manier die bevestigt dat ze mijn opmerking volledig anders geïnterpreteerd hebben dan ik hem bedoeld had. Niet alleen mijn woorden, maar ook mijn verschijning interpreteren ze soms anders dan ikzelf. Tegenover me zit een man. We spreken elkaar nu al een aantal weken op een vast moment en het contact is prettig, vriendelijk, groeiend zelfs? Ik luister naar hem en hij vertelt me over het iets of iemand - hij weet ook niet precies wat het is - wat hem en zijn leven bestuurt. Middenin zijn zin heft hij plotseling zijn hoofd en onderbreekt zichzelf met de vraag “Hoe oud ben jij eigenlijk?” 31, antwoord ik hem. “Ah oké, nee.. Ik dacht misschien komen wij wel uit hetzelfde geboortejaar” zegt hij serieus. Met een glimlach op mijn gezicht maak ik een plan om na dit gesprek een levensvoorraad anti-rimpel crème te bestellen en er mogelijkerwijs een botoxje tegenaan te gooien. De lieve man is namelijk 61 jaar oud.

Emma