Gevallen. Ook hij, zoals zovelen. Geen zorgen aan zijn kant en hij is al halverwege de uitgang van de SEH als ik hem weet te onderscheppen. Een klap op zijn hoofd dus we willen hem toch een nachtje hier houden. Hij trekt zijn benige schouders de lucht in en maakt een hoofdbeweging van acceptatie. Hij begint te lachen en kijkt me recht in mijn ogen aan: “Weet je wanneer ik voor het laatst in het ziekenhuis lag? 30 jaar geleden!”. Opgewekt en volledig coherent zit hij tegenover mij, zijn trotse zoon naast hem. Geen medicatie, geen operaties, kortom een voorgeschiedenis van een jonge God. Met zijn 99 levensjaren oud weet deze man hoogstwaarschijnlijk meer van het leven dan ik. Hij heeft in al die jaren met zichzelf ongetwijfeld een uiterst sensitieve sensor ontwikkeld voor zijn eigen welbevinden. Dat zijn eigen alarmbellen niet afgaan zegt meer dan het beeldscherm naast hem. Die nacht opname is dan ook meer een formaliteit dan wat anders. Iets wat eerder mij en mijn achterwacht geruststelt dan de patiënt zelf. Maar deze man heeft het allemaal al eens meegemaakt. Hij straalt een rust uit die alleen een bijna 100-jarige uit kan stralen, hij stribbelt niet tegen. Voor onze protocollen en neurocontroles. Voor onze tertiary survey en ons medico-legale risico. Voor onze “stel-dat”, maar met name voor onze gemoedsrust blijft hij een nachtje slapen. Allemaal zodat wij vanavond in alle rust, ook een nachtje kunnen slapen.
Emma
