Ze heeft zo haar redenen, dat wel. De oven heeft haar brood verbrand en haar kapsel is een soort klef vogelnest bovenop haar hoofd. Af en toe hoor ik haar mompelend schelden. Tegen de tv denk ik? Tegen het dekentje op de bank waar ze overduidelijk een conflict mee heeft? Ik ken haar als een redelijk geduldig, overwegend gezellig persoon. Deze week is anders en het kwaad lijkt progressief. Haar eetgewoonten wijken af van de norm, ze opent de koelkast hoogfrequent en soms zie ik haar kip eten in de ochtend. Al een paar keer heb ik haar in sportkleding in de kamer zien staan om vervolgens neer te strijken op de bank terwijl ze liters thee naar binnen giet. Sociale interactie is haar deze dagen vreemd en behalve een korte wandeling over de lokale markt heb ik haar weinig lichamelijke activiteit zien produceren. Een bijzonder fenomeen is ze, deze wrevelige vrouw die mijn bank heeft geadopteerd als natuurlijke habitat. Ik besluit haar het voordeel van de twijfel te geven. Haar tijd te gunnen en haar simpelweg haar gang te laten gaan. Het gemompel hoor ik inmiddels bijna niet meer en de dekentjes heb ik maar even veilig opgeborgen. Ik zet haar in de douche, was haar haar en geef haar een warme maaltijd. Ze klaart op en met behulp van een kopje koffie wordt ze weer enigszins te tolereren. In het donker stapt ze in de auto onderweg naar nachtdienst 7/7. Het einde van cumulatief slaaptekort nadert en daarmee de wederkeer van emotionele stabiliteit. We kijken er allebei naar uit.
Emma
