Komt u verder, ik ben de coassistent. Graag zou ik dit gesprek met u voeren, daarna komt ook de oogarts u nog nakijken. Vind u dat goed? Ontspannen stemt de patiënt in waarna je haar met soepele gebaren op de onderzoeksstoel laat plaatsnemen. Na een week in een weinig charmante half kreupele positie meegekeken te hebben terwijl de oogarts in hoog tempo en herhaaldelijk de kijker in je oogkas poogt te manoeuvreren mag je zelf aan de slag. Een klein detail is dat het onderzoek wordt aangeleerd op een type spleetlamp dat blijkbaar met uitsterven werd bedreigd en dan ook nergens anders in het ziekenhuis te vinden is. Dit resulteert in de onaangename verrassing van monstrueuze mutaties van het apparaat waar het aan knopje dieper verborgen lijkt te zijn dan de gemiddelde darmpoliep. Met een bevestigend knikje richting de patiënt draai je zonder enig nut aan een aantal knoppen in de hoop technisch over te komen. Vroeg of laat komt dan toch het moment dat je beschaamd moet toegeven dat je helaas de knop niet kan lokaliseren. Waarop de patiënt opgewekt roept; "Oh, hier zie ik wel een knopje!". Plotseling zie je de kin steun je triomfantelijk aanstaren en met het schaamrood op je wangen zeg je met een ongemakkelijk lachje: "Dan moeten we even van plaats wisselen.."
Emma
