Soms kom je patiënten tegen die je stiekem het liefst mee naar huis wil nemen. Dat je tijdens de ochtendvisite ineens bereid bent je met moeite veroverde 12 vierkante meter Amsterdam zo in te richten dat er een bedje in past voor het geduldige hoopje mens wat je zo verwachtingsvol aankijkt. Ik kan me verbazen over de sereniteit die sommige ouderen over zich hebben. Ze zien je aankomen als piepjonge dokter in spe en zeggen begripvol dat je de kans moet krijgen om het vak te leren. Soms twijfel ik of het een blakend delier is wat hen zo dociel maakt, maar toch lijkt het ook vaak persoonlijkheid en ervaring. Zonder al te sentimenteel over te komen vind ik dat na de afgelopen drie maanden misschien wel het mooist. Patiënten raken je. Soms moet je om je ze lachen of juist vechten om niet met ze mee te huilen. Soms loop je een kamer uit en maak je met wijd opengesperde ogen een handgebaar naar je collega en soms is een knikje genoeg om precies te begrijpen wat er speelt. Ik huppel maar door dat ziekenhuis in een poging zoveel mogelijk te absorberen en onthouden zodat ik straks zeker van mijn zaak aan hun bed sta. Heel langzaamaan ontwikkel je als coassistent een soort van medische voelsprieten die je vertellen of iets pluis of niet pluis is. En onderweg zijn er elke dag, elk uur en elke minuut patiënten. Als studieobjecten, raadsels, maar vooral ook als mensen. En dat is eigenlijk best heel mooi.
Emma
