Tijdens een mentor-meeting kwam het onderwerp parttime werken ter sprake. Net afgestudeerde artsen draaien bijna allemaal een meer dan fulltime werkweek. Pas later, en nog lang niet in alle specialismen, is er soms ruimte om parttime te gaan werken. Er worden zelfs contracten getekend waarin vastgelegd wordt dat het eerste of de eerste twee jaar van de opleiding tot specialist niet parttime gedaan mogen worden. Is dat nou eigenlijk niet gek? Zouden we het niet om moeten draaien, opperde mijn mentor. De opleiding geneeskunde is van zichzelf al niet de kortste en daarnaast zijn er nou ook niet echt plekken over, waardoor velen van ons een aantal jaar hebben moeten knokken om die befaamde langgerekte EHBO-cursus te mogen voltooien. Eenmaal afgestudeerd en tegen de 30 bevinden we ons dan in een positie met aan de ene kant de medische wereld die verwacht dat wij 70 uur per week in het ziekenhuis rondrennen en alles opzij zetten voor onze carrière en aan de andere kant ons privéleven dat telkens maar weer "on hold" wordt gezet. Je ouders staan inmiddels op knappen en je vreest dat als er niet snel een kleinkind komt ze spontaan zullen imploderen. En zelf ben je eigenlijk ook wel toe aan een kindje. Of misschien wel helemaal niet en wil je iets heel anders doen; je eigen huis bouwen, een reis maken of wat meer tijd voor vrienden en familie waardoor je geen 70 uur kan of wil maken. Maar dat mag blijkbaar niet. Blijkbaar vinden wij het als beroepsgroep beter dat we allemaal 70 uur in het ziekenhuis rondrennen, geen tijd hebben voor het starten van een gezin of het zien van de wereld en geven we al die tijd die we zelf niet hebben liever aan het deel afgestudeerde artsen dat ongewenst zonder baan zit. Wat een intelligentie, je kunt wel merken dat we zo lang gestudeerd hebben hè?

Emma