"Zuster!! Dit is de swipe uniiiit toch!?" Met een glimlach draai ik mijn hoofd richting het raspende geluid, een oudere man komt schuifelend dichterbij. "Zusteeer!!" herhaalt hij terwijl hij met zijn wijsvinger een paar keer op zijn neus tikt: "Ik moet swipen!" Inmiddels weet ik dat ik als vrouw altijd zuster zal zijn. Jong, oud, drie, vijf of tien jaar werkervaring, bruin, blond of grijs haar. Dokters, dat zijn mannen. Geen gebrek aan respect, maar een overblijfsel van een verouderde waarheid. Zijn mond opent en ik zie hem zijn lichaam opladen voor de derde "Zuuuuusteeeer". Mijn "Dag meneer, bedoelt u misschien een corona swab?" doet zijn mond weer sluiten. Een opgeluchte "Ja!" verlaat zijn lippen. Hij is op de juiste plek.
Dokters, dat zijn mannen.
Vertederd door zijn spraakverwarring begeleid ik hem naar onze swab unit waar we, in tegenstelling tot de spannende implicaties van onze 80-jarige casanova, geen dating app runnen maar slechts een ordinaire keel-neus uitstrijk afnemen. Ik veroordeel hem tot thuisquarantaine, hij draait zich om en verlaat onze teststraat. Terwijl ik de stiekeme charmeur zie wegschuifelen berust ik mij in het lot dat hij mij vanaf vandaag nooit meer naar rechts zal swipen, op welke dating app dan ook. Kortdurend in gedachten verzonken word ik gewekt door een gepanikeerde "ZUSTER!". Een jonge moeder arriveert met haar kind, schokkend in haar armen. De plicht roept, deze zuster gaat weer aan het werk.
Emma
