Tijdens de ochtendoverdracht trekt hij mijn aandacht. De man in de hoek van de observatieruimte zittend op de grond omringd door tassen. Het is mijn eerste week hier en ik voel me net zo georiënteerd als de post ictale patiënt op bed 3. De groep artsen praat, maar in mijn oren klinkt alles als onverstaanbaar gemompel. De volgende dag is hij daar nog steeds. Op dezelfde plek met dezelfde tassen, dit keer op een kleedje, zowel hij als ik wat meer thuis dan gisteren. Het gemompel impliceert een intoxicatie, herstellende van? Overlijdende aan? Ik zet mijn geld op het eerste want hij ziet er redelijk goed uit.
Mijn man in de hoek is weg en zijn inrichting is met hem mee.
Tevreden bijna, in zijn zelf gecreëerde woonkamer hier op de spoedeisende hulp. Opgetogen loop ik een dag later de observatieruimte in en kijk direct naar de linkerhoek. Ik verwacht een schilderijtje aan de muur, een foto van zijn kinderen, misschien heeft hij wel wat sfeerverlichting laten installeren of zijn leefomstandigheden verbeterd met behulp van een comfortabele stoel. Maar in de hoek zit een jonge vrouw, op een rolstoel met tranen over haar wangen wat geen verdriet maar het effect van een chloorintoxicatie blijkt te zijn. Mijn man in de hoek is weg en zijn inrichting is met hem mee. Het gemompel vertelt me dat onze binnenhuisarchitect is hersteld, met de noorderzon vertrokken om een nieuwe hoek in de wereld te versieren.
Emma
