Ze zet ons klem vanaf de eerste minuut. Ze wil een nieuw leven, bij voorkeur nu en het is onze verantwoordelijkheid om dat te regelen. Daar zijn we immers voor opgeleid. Haar familie zit om haar heen en kijkt ons stilletjes aan, ze verroeren zich niet want elke beweging kan op dit moment tot een explosie leiden. We doen een poging de spanning te doorbreken, we luisteren en maken een opstapje naar het maken van een plan. “Nee”. Is de korte samenvatting van het antwoord op onze voorstellen. We trekken ons terug, gaan weer kort in gesprek maar de spanning loopt alleen maar verder op. Ze huilt, kijkt ons niet meer aan, maar toch zijn we haar nog niet helemaal kwijt. Ik denk terug aan momenten dat ik mij zelf overvraagd heb gevoeld. Van die momenten dat je doodmoe bent en het relativeringsvermogen van een komkommer hebt. Kom op denk ik aan de ene kant als ik haar theatraal op de grond zie liggen, aan de andere kant snap ik haar gevoel van wanhoop en geloof ik dat ze het even echt niet meer weet. Met kleine stappen beweegt ze zich terug naar haar stoel en we maken samen met haar een plan. Dit keer krijgen we een “Ja”, met milde tegenzin, maar toch.. een “Ja”. Frustratie, boosheid en open wonden met vandaag een kleine overwinning. En hopelijk een eerste stap naar traumabehandeling die zij in een passende setting ook daadwerkelijk af kan ronden.
Emma
