Ik zie hem in een afgesloten onderzoeksruimte. Hij is gekleed in een T-shirt, een ziekenhuisonderbroek en draagt zijn deken als een soort cape. De kleding die hij een aantal uur geleden droeg ligt inmiddels als een nat hoopje in een vuilniszak naast de deur. Mijn collega en ik luisteren naar het verhaal dat hij met grote ogen en handgebaren vertelt. Het was een missie van God. We begrijpen het vast niet, maar het is ongelofelijk belangrijk. Dat het water koud is in januari in Nederland dat wist hij wel, maar hij vertrouwt op God. Hooghartig staat hij voor ons en vertelt ons kleine beetjes, maar van een afstandje zie ik zijn hoofd van binnen tollen. Het is wel genoeg geweest voor nu, wij hebben een pauze nodig besluit hij. Daarnaast zijn we te dom voor hem, maar we hoeven ons geen zorgen te maken zegt hij er gauw bij, want hij houdt nog steeds van ons. Even later brengen we een tweede bezoek aan zijn kamer. De hooghartigheid is als sneeuw voor de zon verdwenen en ik zie een angstige man, gewikkeld in zijn cape in de hoek van de kamer. Zijn ogen proberen ons op afstand te houden en vragen tegelijkertijd om geruststelling en veiligheid. We geven hem een tablet om zijn angst wat te dempen en bespreken dat we hem op gaan nemen. Dat vindt hij eigenlijk best een goed plan, om zeker te weten dat hij niet gek is.
Emma
