Er gebeuren vreemde dingen. Mails met introductieprogramma’s, een arbeidsvoorwaardengesprek, een contract. En dat allemaal vóórdat ik ben gestart. Een zittende overdracht met een uitgebreid team aan specialisten en nog meer assistenten. Terug in Nederland en direct terug in de structuur. Patiënten zijn al geprikt als ik mijn visite doe, maar ik heb nog niemand lachend zien dansen voor het waterautomaat. Een vreemde combinatie van verademing en gemis. Enthousiast gooi ik de ziekenhuiskoffie uit het automaat achterover waarvan ik nooit had verwacht dat ik hem zou missen. Het is nu echt begonnen. Terug uit de tropen, maar met een goed doel.

ik heb nog niemand lachend zien dansen voor het waterautomaat

Men noemt mij nu de AIOS AIGT. Een term die minder lekker bekt dan gehoopt maar als Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde ben ik dus eigenlijk ‘gewoon’ de nieuwe tropendokter, in opleiding. Mijn avontuur begint bij de chirurgie. Mijn eerste dag bij patiënt levensgenieter en zijn vergeelde snor op de afdeling vaatchirurgie. Niet vies van een drankie en een peukie vertelt hij mij met een schorre lach die leidt tot verslikkend geproest waarvan hij gelukkig met een rood hoofd herstelt. “Er zit allerlei teringzooi in die teen” zegt hij. Ik pak de voet uit en zie de genoemde teringzooi. Een OK als oplossing, hij wacht met smart. De precieze tijd van de operatie houdt hij nog van mij tegoed en ik moet hem vertellen dat er een kans is dat er in de toekomst meer tenen zullen sneuvelen. “Dat maakt me niks uit!” “Zolang het maar niet mijn grote teen is. En doe maar een beetje snel hoor wijffie, dan kan ik tenminste weer buiten voor een peuk”.  

Emma