De muggen zijn traag en toch vang ik ze niet. Het personeel een voor een lamgeslagen. Het droge seizoen is aangebroken en we voelen de dagen heter worden. De centraal geregelde airco lijkt centraal ontregeld en laat ons zwetend achter, vechtend om een vleugje warme wind van de ventilator. Mijn collega loopt langs met dossiers in haar hand en neuriet een zelfbedacht deuntje "People be dying people be dying, people be dropping like flies". De hitte haalt niet alleen ons maar ook onze patiëntenpopulatie onderuit. En alhoewel het betekent dat er weer wat bedden vrijkomen, was dit niet helemaal de strategie die wij ambieerden. Mijn ogen scannen de ruimte en mijn blik valt stil op een man, onderuitgezakt in een stoel. Ik stoot de broeder naast me aan, "deze man zat daar gisteren ook al toch?". Zonder woorden bevestigt hij mijn vermoeden. Ik maak het tot mijn missie om deze man in een bed te krijgen en start de onderhandelingen. Een grondige inspectie en inventarisatie van het aantal vrijgekomen, dan wel op korte termijn verwachte vrije bedden. Hoger dan een schamele twee kom ik niet. De gezond ogende relatief jonge vrouw die rechtop op de rand van bed vier zit biedt perspectief.

Een zakje bananenchips voor de verpleging en ik lijk de plek gezekerd te hebben

Een blik in haar dossier, een nonchalant gesprekje met de arts die over haar gaat, een zakje bananenchips voor de verpleging en ik lijk de plek gezekerd te hebben. De onderuitgezakte man is inmiddels zo'n 30 cm verder afgezakt en ligt gekreukeld in de stoel. Zijn half opgegeten broodje rustend op zijn katheterzak, urine op de vloer. Bed vier heeft haar schoenen aan. Progressie. Ik trek de man uit de kreukels om hem als een harmonica direct weer in te zien vouwen wanneer ik hem loslaat. Ik herhaal mijn perstour langs de belangrijke spelers in missie bedverschaffing. Enige twijfel poets ik weg met M&M's uit de snackautomaat om de hoek. Bed vier staat op. Ik haal de rolstoel van de rem en positioneer de kreukel op gunstige wijze om geen tijd te verliezen. Recepten, een bemoedigend knikje, een schoon laken. Rollen! De kreukel en ik leggen de meters af op weg naar de verlossing van een horizontale positie. Hulp van de broeder en mijn kreukel ligt veilig in bed. Tevreden wandel ik terug naar de post en neem plaats benedenwinds van de ventilator. De avonddienst arriveert en we wandelen onze standaard ronde langs de patiënten. De middag supervisor staat stil bij mijn kreukel en ik hoor haar de middag zuster instrueren: "We hebben geen vrije bedden, zet deze man maar even op een stoel".

Emma