Snikkend zit ze tegenover me in een politiecel. Staand bij de deur krijg ik middels een knikje van de agent toestemming om de cel in te stappen om zo wat dichter bij haar te komen. Ik kijk naar haar, zij naar de grond, de agent vermoedelijk naar ons beiden. We hebben elkaar nog niet eerder gezien en door haar gesnik heen kan ik haar lastig verstaan. Ik luister met gespitste oren en begrijp dat ze vertelt over de ruzie met haar zus. Die ruzies zijn er altijd wel, maar de laatste tijd zijn ze erger en haar moeder staat altijd aan de kant van haar zus. Ruzies hebben er al vaker voor gezorgd dat ze elkaar letterlijk in de haren vlogen en vanavond was haar zoontje er ook bij. Nu wil ze niet meer verder. Ik voel haar overstromen terwijl ik naast haar sta, haar gedachten repetitief in een neerwaartse spiraal. Met wie ze contact heeft gehad afgelopen week? Ze weet het niet meer, er zijn zó veel mensen betrokken. Een organisatie voor haar zelf, een ziekenhuis voor haar lichamelijke klachten, een organisatie voor het kind, maar dan wel in samenwerking met die andere organisatie. Spoedhulp, logeerhuizen, respijthuizen en maatschappelijke ondersteuning. Wisseling van personeel, personeelstekort en miscommunicaties. Mijn patiënte en haar zoontje, verloren in onze goede bedoelingen. Met gelukkig nog een levenslijntje naar de POH GGZ. Ze wil niet dood. Ze wil overzicht. We doen deze groep patiënten systematisch tekort. De vraag blijft staan: hoe organiseren we hulp die helpt.
Emma
