Met een brede ietwat onnozele lach op zijn gezicht ligt hij op bed vijf. Zijn linkerbeen over de bedrand geslingerd, op zijn rechterbeen een behoorlijke wond. Hij wacht al even op een dokter, oftewel op mij, maar dat mocht de pret niet drukken voor onze beschonken bestuurder. Het huis uit doet hij eigenlijk niet meer, maar vandaag ging hij op pad. Hij besteeg zijn stalen ros, een scootmobiel in zijn geval, en maakte de straten letterlijk onveilig. Met een snelheid van zo'n 10 km/h wist hij zich vast te zetten tussen paal en muur. Vastberaden om zichzelf te bevrijden uit deze benarde situatie sprong hij enthousiast op en viel daarbij met hetzelfde enthousiasme direct weer neer. "Wanneer heeft u voor het laatst gegeten?" hoor ik de coassistent naast me vragen. "Vanmiddag om twee uur!" De alcoholwalm komt ons tegemoet en ons vermoeden dat deze man na zijn broodje om twee uur mogelijk nog een klein kratje van het een of ander heeft genuttigd wordt onbetwistbaar bevestigd. Onze opgewekte SEH bezoeker bleek niet alleen in de chirurgische zin, maar ook in de maatschappelijke zin van het woord alles behalve nuchter. Geen anesthesist die we in deze situatie gaan verleiden tot het geven van anesthesie en geen SEH arts die gecharmeerd zal zijn van het toedienen van PSA. Hechten onder lokaal is onze beste optie. Gelukkig is onze patiënt al verdoofd...
Emma
