Ik betrap mezelf erop in de auto. Moe van de week vegeteer ik file kruipend richting werk. Als beginnend AIOS nog altijd een beetje zoekende, een beetje incapabel, een beetje onderaan de ladder. De ene dag denk je dat je het gemaakt hebt, de volgende dag voel je je weer coassistent. En die is daar dan ook elke minuut van elk uur van elke dag. De coassistent. De puppy die hijgend en springend voor het aankondigingsbord van de SEH staat hopend op een eindeloze stroom van patiënten. Terwijl jij je to do's wegwerkt en hoopt op een beetje rust. Het ongeleide projectiel dat moeiteloos 30 vragen op je afvuurt in enkele minuten en van elke anamnese een roman maakt waarin de cruciale dingen dan toch net blijken te missen. Lichamelijk onderzoek met een ijverige uitgebreidheid die het moeilijk te onderscheiden maakt van een 90 minuten durende massage. Je gooit de co af en toe een leerzaam bot toe waar het overheen kan kwijlen. En probeert opgewekt te begeleiden, want dat jij moe bent daar hoeft je pup natuurlijk niet onder te lijden. Koffie in mijn linkerhand, mijn rechterhand logt in op de SEH. Het is verdacht leeg om mij heen. Geen gehijg, gekwijl of opgetogen geblaf.. Het ligt echt niet aan jullie lieve coassistenten en vaak is jullie enthousiasme en gezelligheid ontzettend welkom. Maar vandaag voelt het even als een cadeau, een dag zonder co.
Emma
