Argwanend kijkt ze hem aan. Ze bestudeert zijn donkere haar en rimpelloze gezicht. Hij vraagt haar naar haar klachten, zij vraagt hem of hij al getrouwd is. Met een glimlach vertelt hij dat hij dat niet is en gaat rustig verder met de anamnese. De poli kamer is niet zijn eigen kamer en specialist is hij nog niet. Maar in opleiding is hij nu ruim een jaar, dus hij weet vrij zeker dat hij al dokter is. Het bekennen van zijn huwelijkse staat spoort de dame tegenover hem aan tot het produceren van een korte samengeperste "hmm". Ze trekt haar hoofd iets verder richting haar hals en creëert zo een afkeurende derde onderkin. Haar man naast haar probeert het geheel te sussen en poogt Els te motiveren om "die jongen toch gewoon zijn werk te laten doen". Els is daarentegen niet gediend van dit soort sturende opmerkingen van haar partner en krijst "Precies!! Hij is nog maar een jongen, dat kan toch geen dokter zijn". "De jongen" laat zich echter niet op de kast jagen door een terroriserende Els in de spreekkamer en licht rustig zijn rol en positie toe. Wat nors mompelend waggelt ze naar de onderzoeksbank. Ze wijdt uit over haar klachten, de precieze locatie van de pijn en laat ongevraagd zien welke bewegingen ze allemaal wel en niet kan maken. Eenmaal weer aangekleed in de stoel volgt er een diagnose, een plan. En voor Els dus eindelijk, een oplossing. Ze staat op en loopt opgewekt naar de deur. "Bedankt hè jongen", zegt ze. En met het uitspreken van die woorden corrigeert ze zich direct met een ondeugende blik op haar gezicht. "Ik bedoel, dankuwel dokter".

Emma