Ik krijg een berichtje van een cliënt. Hij is al een tijd onder behandeling bij ons en is zijn antipsychotica aan het afbouwen. Iets wat hij vanaf dag 1 al wilde. Hij sprak zijn zorgen uit over de lange termijn effecten van het middel. Zonder het te zeggen was nog veel hoorbaarder: "Ik kan het zonder die pillen, ik kan dit zelf". En misschien zelfs "Ik ben zwak als ik die pillen nodig heb". Het blijft een spanningsveld. Zijn psychose bracht voor hem het verlies van zijn baan en huis teweeg. Hij werd dakloos en zwierf maandenlang voordat hij bij ons terecht kwam. We slapen als behandelaar beter als we weten dat hij enigszins beschermd is tegen het krijgen van een nieuwe psychose. Tegelijkertijd zijn het middelen waarvan ook wij begrijpen dat je er vanaf zou willen. En bovenal is dit zijn dagelijkse tegenzin, zijn gevoel van eigenwaarde, zijn leven. Natuurlijk doen we meer dan het uitschrijven van recepten. Hij is gestart met cognitieve gedragstherapie gericht op psychose om het inzicht te vergroten en hij heeft een signaleringsplan gemaakt. Beschermende factoren zijn gelukkig breder dan dat ene door hem vervloekte pilletje. Als zijn arts moet ik bekennen dat ik ietwat skeptisch was. Ik was regelmatig door hem onder druk gezet om benzodiazepinen voor te schrijven en in gesprek met de grond gelijk gemaakt wanneer ik dat niet deed. Hij was zo standvastig geweest in het willen staken van zijn antipsychotica. Hij had ze niet nodig en het heeft ook destijds niet geholpen om uit de psychose te komen, dat waren de gesprekken met de psycholoog zei hij vastberaden. Toch kreeg ik een berichtje van hem. Ik bleek hem onderschat te hebben. We zaten inmiddels op de helft van zijn originele dosering. "Mag de dosering weer een stapje omhoog?", las ik op mijn scherm. Ik merk de onrust in mijn hoofd, ik denk dat het goed is om langzamer af te bouwen. De man die eerder dreigde in één keer te stoppen en zijn benzo's bij de dealer te halen. Nu was hij eerlijk en open omdat hij zelf merkte wat hem wel of niet hielp. Hij was niet te trots om het met mij te bespreken, maar was transparant in wat hij nodig had en waarom. Hij was zelf zijn best werkende beschermende factor. Bij mij was er geen "Zie je wel" gevoel, geen gevoel van ongelijkwaardigheid. Ik was van hem onder de indruk. Hij zette alle randzaken opzij en maakte een keuze in zijn eigen belang. Als dat zwak is dan weet ik het niet meer.

Emma