"Wanneer is het dan genoeg? Ik denk nooit. Je wil toch altijd wel weer iets nieuws, iets meer." "Ja, maar met een opleidingsplek heb je in ieder geval een bepaalde zekerheid" breng ik er tegenin terwijl ik weet dat ze gelijk heeft. Plotseling bevonden we ons middenin een hopeloze discussie met een filosofisch randje. Als kleuter wil je een hogere toren bouwen, in groep drie sneller kunnen lezen, in groep vijf wil je groot zijn en in groep acht naar de middelbare school. Betere cijfers halen, leukere kleding, meer vrienden en later thuis mogen komen. Naast je studie wil je ook nog fanatiek sporten, uitgaan, een artikel publiceren, extra curriculair uitblinken en ontspannen. Zodat jij die felbegeerde opleidingsplek krijgt toegewezen boven al die anderen naast je die precies hetzelfde willen. Waar komt die ambitie nou eigenlijk vandaan? Is het bewonderenswaardig of is het niets meer dan een onterecht verheven obsessieve bewijsdrang die we beter los zouden laten om vrij van enig schuldgevoel wijn te kunnen drinken in Frankrijk?
Emma
