Hallo, ik ben Emma. De nieuwe coassistent. Ik hoor het mijzelf vandaag in hoog tempo zeggen op - opnieuw - een eerste dag. De coschappen lijken een aaneenschakeling van eerste dagen en alsof de titel coassistent nog niet voldoende gebrek aan vertrouwen opwekt bij de tegenover je staande arts die de witte jas nog altijd beter past dan jij, mag je er ook nog bij vermelden dat je nieuw bent. Dat is noodzakelijk, aangezien er naast jou nog 24 andere coassistenten rond waggelen en de persoon in kwestie anders geen enkel idee zou hebben of dit nu je eerste of je laatste week is. Had ik me verdorie net in acht weken tijd op weten te werken tot een status van enige capabiliteit in mijn vorige coschap, sta ik ineens weer betwijfeld voor een dichte deur onhandig op zoek naar het stuk papier waar ik vanmorgen de toegangscode op heb gekrabbeld. Na het voorstel rondje, dat grofweg een halve dag in beslag neemt, begin ik me langzaamaan weer thuis te voelen. Ik heb mijn witte gedaante in ieder geval een naam weten te geven en met de hoge turnover van co's weet ik dat ik dat nieuwe over een week alweer van me af kan laten glijden en behendig de volgende co op de hoogte zal stellen van "hoe we het altijd doen hier op de afdeling". Ik zou nergens anders willen zijn dan waar ik op dit moment ben, maar soms sta ik even stil en kan ik het niet helpen te denken; "het is toch maar een gek spelletje, die coschappen".
Emma
