Na een aantal pret-coschappen waarin je meer klaagde dan de gemiddelde fibromyalgie patiënt kan je nu in best een aardig tempo patiënten zien, overdragen en een redelijke suggestie voor een behandelplan fabriceren. Tot de intrede van je weekenddienst versierd met drie afdelingen, de spoed en het traumasein. Alsof je met een parachute uit een vliegtuig wordt gedonderd en middenin een missie van een willekeurige NGO terechtkomt. Maar dan met patiënten met hele hoge standaarden die klagen over hoe vreselijk het wel niet is dat ze pas om 15:00 in plaats van om 13:00 naar huis kunnen. De arts werkt in de vijfde versnelling de eerste afdeling af terwijl ze glimlachend en daadkrachtig 300 telefoontjes beantwoordt. Jij staat op dat moment nog gedesoriënteerd in innige omhelzing met het zojuist gelokaliseerde koffieautomaat een vieze cappuccino te tappen en vraagt je af hoe artsen toch zo snel een overzicht krijgen van zoveel patiënten. Aan het einde van de dag laat de specialist je binnen in de tempel van alle wijsheid en geeft de gouden tip die je de rest van je carrière niet meer zal vergeten: "Het is gewoon noodzakelijk dat je alles van je patiënten weet, desnoods praat je met ze."
Emma
