Ik pak het kind aan van moeder. Een meisje van zo'n drie jaar oud, gewikkeld in een druk bedrukt fleecedekentje. Ze is niet warm maar heet en ze schokt in mijn armen terwijl ik haar door het donker van de beginnende nacht naar de onderzoekskamer breng. Geen petechiën, de teller staat op twee minuten - enige geruststelling. Op dat moment wandelt de arts-assistent van de kindergeneeskunde ons buitenhospitaal binnen. Ik had haar in consult gevraagd voor een ander kind, maar maak van haar aanwezigheid gebruik en ze kijkt met me mee.
Convulsies zorgen dat minuten voelen als uren
Samen zien we het kinderlijfje langzaam ontspannen en onze opgeluchte blikken beantwoorden elkaar. Convulsies zorgen dat minuten voelen als uren. Ze geven de hele wereld inclusief jou zelf het gevoel dat je nu iets moet doen terwijl je soms, naast ondersteunende handelingen, juist even moet wachten. En dat blijkt een van de lastigste behandelingen voor zorgverleners, familie en de patiënt zelf. Onze patiënt kreeg een plekje op de kinderafdeling en deed het gelukkig goed. De rust keerde weder in ons buitenhospitaal en we vervolgden onze activiteiten van eerder, wachtend op een nieuwe patiënt.
Emma
