“Mijn kamer moet nog opgeruimd worden dus we kunnen beter hier blijven staan” beantwoordt hij mijn geklop op zijn kamerdeur. Hij wurmt zich door de smalle deuropening die hij zelf heeft gecreëerd en ik vang een glimp op van de ruimte daarachter. Rommelig, maar niets wat op het eerste gezicht grote alarmbellen doet rinkelen. We staan tegen de muur geleund in het gangpad. Hij draagt een Ajax shirt, net zoals de vorige keren dat ik hem zag en vertelt over van alles en nog wat. Ik betrap mezelf erop dat ik het gezellig vind en al een tijdje gewoon sta te kletsen. Is dat erg? Hoor ik niet eigenlijk as we speak een gelaagde poging tot motiverende gespreksvoering te verrichten? Ik weet dat ons team deze charmeur al jaren een stapje dichter bij een dagbesteding probeert te krijgen. Voornemens zijn er veel en hij weet het duidelijk goed te verkopen, maar actie is tot op heden uitgebleven. Ik besluit een voorzetje te geven en benoem een balletje op te gooien wijzend naar zijn Ajax shirt, waar hij gelukkig een beetje om moet grinniken. Hij weet precies wat er nu komen gaat en kopt ‘em in voordat ik de vraag echt heb gesteld. Hij recht zijn rug, waardoor zijn buik nog iets meer ruimte in het smalle halletje inneemt en zet zijn plan voor mij uiteen. Ik heb zo’n vaag gevoel dat ik dit eerder heb gehoord. Na een laatste poging van mij om een vuurtje aan te wakkeren sluiten we het gesprek af. Dat komt hem goed uit, hij wil namelijk direct aan de slag met het opruimen van zijn kamer. Of nou ja, eerst even uitrusten van het gesprek.
Emma
