De nachtdienst wandelt binnen. De zoete verlossing! Regelmatig eindigen avonddiensten met een race tegen de klok. Druk typend, collega’s die nog verspreid zijn door de stad op huisbezoeken of op het politiebureau. Acute zorg is nu eenmaal niet te timen en als het nodig is dan komen we.... lees verder.

De nachtdienst wandelt binnen. De zoete verlossing! Regelmatig eindigen avonddiensten met een race tegen de klok. Druk typend, collega’s die nog verspreid zijn door de stad op huisbezoeken of op het politiebureau. Acute zorg is nu eenmaal niet te timen en als het nodig is dan komen we. Soms zit er een dienst tussen waarin het onheilspellend rustig is.. Er wordt samen gegeten, een spelletje gedaan, administratie klusjes worden afgetikt. We kijken op de klok.. Dan maar een wandelingetje buiten, de mail wegwerken en de telefoonlijn triple checken. Aan het einde van zo’n dienst komt er vaak op de valreep toch nog een casus binnen waardoor je na zes uur niets doen op de een of andere manier aan het overwerken bent, wat je voor het gemak maar lachend omarmt dankzij je waardering voor de ironie van het geheel. Vanavond bleef het, op een telefoontje hier en daar na, stil. De bijwerking hiervan is dat het hele team weer volledig op de hoogte is van elkaars leven. De belangrijke live events zijn besproken, de politiek is aangestipt, er zijn voldoende kattenfilmpjes gekeken. Zelfs de artsenkamer is schoongemaakt, en de ervaring leert dat dit enkel en alleen gebeurt uit pure verveling. Met nog een uur op de klok kijken mijn collega en ik elkaar wanhopig aan. Razendsnel scannen we onze inmiddels geordende omgeving en ons oog valt op de krant. Zonder er verder woorden aan vuil te maken storten we ons op de kruiswoordpuzzel. Wanneer de nachtdienst ons vraagt of we iets over te dragen hebben schreeuwen we dan ook in koor “JA!” Willen jullie deze kruiswoordpuzzel alsjeblieft van ons overnemen? We lopen helemaal vast.

Emma