Regelmatig zijn er patiënten die eindeloos blijven praten. Met name over dingen die belachelijk irrelevant zijn voor je diagnose. Soms is dat lichtelijk irritant, maar vaak ook wel grappig of aandoenlijk. "Dit is het spoedsein, ik moet nu weg maar kom daarna bij u terug, dat kan wel zo'n 45 minuten duren". "Oké dokter, 45 minuten zegt u? Oh ja, dus dan kan ik misschien wel even naar buiten, ik vind het nogal warm hier. Ik weet nog toen ik 8 jaar oud was". De doorsnee neurologie patiënt, kan ik je vertellen, is niet echt snel. Vaak het type van de valgevaarlijke leeftijd dat op de meest onhandige momenten een knap staaltje bradyfrenie tentoonstelt terwijl het object in kwestie hypokinetisch richting de deur schuifelt. En dan jij met lippen die zich tot een glimlach pogen te persen, gevangen tussen haast en het verlangen naar respectvol gedrag tegenover je patiënt terwijl je witte jas vol piepers afgaat als een derderangs kermisattractie.
Emma
