Ik ga eigenlijk altijd met de auto naar mijn werk, maar een vrijdag even geleden pakte ik de trein. Naast het feit dat ik mijn volledige reiskostenvergoeding voor één ritje mocht afstaan aan de NS was het op de heenweg een prima, bijna ontspannen ervaring. Koffie, een boek, ik waande me weer even student. Op de terugweg miste ik bijna de laatste bus. Blijkbaar moet je zwaaien naar de buschauffeur anders voelt hij zich gepasseerd en rijdt hij je demonstratief met hoge snelheid voorbij. Eenmaal in de trein was er dronken geklets op links, geïrriteerd corrigerend geschreeuw op rechts. Zonder effect, dus stormde rechts vloekend de coupé uit. Het begon te lijken op zo’n diner show: je betaalt te veel geld, het eten is matig - een week geworden salade waar ik de hele avond niet aan toe was gekomen - maar goed je krijgt in ieder geval wat vermaak om de mindere aspecten van de avond te vergeten. De echte show begon toen ik de volgende trein vanaf Amsterdam centraal nam. Aldaar was rond de klok van 01:00 jong studerend Nederland samengekomen om zich naar de verschillende stadsdelen en/of buitengebieden te bewegen. Daar zouden zij snel in bed kruipen zodat hun ouders niets zouden merken van de alcohol foetor die zij produceerden. Elke drie tot vijf minuten gaat er een golf van paniek door de trein waarbij een gedesoriënteerd persoon roept dat “We de verkeerde kant op gaan!” waarna snel geruststelling volgt van nuchtere omstanders. Ik lach in mezelf en realiseer me plotseling hoe ik er voor hen uit moet zien. Nuchter, met een inmiddels onmiskenbare grijze pluk door mijn donkere haar. Zij lijken voor mij 12 jaar oud. Voor hen ben ik, ik kan er niets anders van maken… een mevrouw.

Emma