Op dit moment beweeg ik mij hoogstwaarschijnlijk "snelwandelend" en met een rode blos op mijn wangen over de gangen van de afdeling cardiologie. Handen schuddend en glimlachend naar alle nieuwe gezichten probeer ik mij een weg te banen door de kennis die in de lucht hangt en het labyrint van ECG's. De ST-elevaties brengen mij in een lichte depressie terwijl ik in stilte lijd onder een continue tachycardie. De opwindende verlorenheid van een eerste dag in een nieuw co-schap maakt de wens naar zekerheid in het betreffende vakgebied des te groter. Ik herinner me nog goed hoe ik als juco twee jaar geleden een cortisollevel aantikte waar zelfs een Cushing patiënt niet aan kon tippen. Vergeleken daarmee zijn mijn zenuwen van vandaag slechts gezonde spanning. Ik hoop dat er een keer een intelligente vraag uit mijn mond komt op een passend moment en dat de cardiologen voor vandaag, op dag 1, nog over hun hart strijken. In mijn geëxciteerde toestand merk ik dat het mij geruststelt als ik bedenk dat ik gewoon weer met patiënten mag praten. De tijd voor ze mag nemen en ze alles mag vragen wat ik kan bedenken om de puzzel op te lossen. En als dat geruststelt, troost ik mezelf, zit ik hier toch echt op de goede plek.
Emma
